Drop, Stroopwafels en Hollandse Hopjes

Tijdens een rit in een toeristen busje vond ik nog ergens een zakje drop van thuis en gaf een dropje aan de goed Engels sprekende chauffeur. We legde hem uit dat dit typisch Nederlands snoep is. Hij had nog nooit van drop gehoord en wilde het wel eens proeven. Hij nam een hapje en het werd stil…. `Vind je het lekker?’ vroeg ik. Hij knikte uit beleefdheid en murmelde wat. Ik zei dat hij het niet op hoefde te eten, waarna hij zichtbaar opgelucht het dropje uit zijn mond haalde en trok een vies gezicht. Later ontmoette wij zijn zoontje en dochter in een restaurantje waar we wat gingen eten. Zijn zoontje was jarig geweest, en als verjaardagskado gingen ze met oma patat eten in een echt restaurant, grote luxe dus. Ook zijn dochter kon niet aan de drop-smaak wennen, ze moesten er erg om lachen en begrepen niet waarom we in Holland van drop houden. Het broertje begon niet eens aan het zwarte snoepje want snoep is toch altijd fel gekleurd!? Zoete stroopwafels en hopjes vielen beter in de smaak bij verscheidene mensen die we tegen kwamen, waarmee het ijs vaak snel gebroken was. Bij een eetkraampje wees ik een man erop dat er een munt naast zijn voet op de grond lag. Hij raapte het op en bedankte mij door mij spontaan een snoepje te geven, waarna ik hem een Hollands Hopje gaf, we hadden gelijk een leuk ‘handen en voeten gesprek’. De verschillen met thuis zijn fascinerend om te zien en mee te maken. Bijvoorbeeld, wanneer je je auto parkeert dan geef je altijd even wat geld aan (veelal) een bejaard persoon die dan op je auto en je spullen let. Dit is een soort van sociale controle en een bijdrage aan hun inkomen, een pensioen hebben ze niet. Of ze staan te vegen, verkopen hun waren op straat of runnen nog een klein veebedrijfje. Wij moeten maar niet zeuren over de verhoging van de pensioenleeftijd, in andere landen werk je tot je dood. Ook een leuk moment was dat een sieradenverkoopster graag mijn bling bling oorbellen wilden ruilen (die oorbellen met die handboeien en een pistooltje) met haar zelf gemaakt houten oorbellen. Ik vond het wel een leuk idee, ze was er super blij mee. Slechte deal, maar een grappig moment. Ze bedankte me enthousiast met een zoen op m’n wang, zoals dat gebruikelijk is, evenals bij onbekende personen waar je even mee hebt staan praten. Gelukkig doen we dat niet bij ons, haha! Terugkijkend zijn de leukste momenten de contacten met de mensen van het land. Wij hebben interesse in hun levensstijl en tradities, maar zij willen ook weten hoe het er in Nederland aan toe gaat. Hun mond zakt open als je verteld dat iedere Nederlander een fiets heeft.

De laatste week hebben we pas echt de zon gezien aan de Caribische zee. Tortoquero is een moerasgebied aan de Caribische kust, dit meest toeristische deel van Costa Rica is alleen per boot te bereiken. Via een lange onverharde weg langs de bekende bananenplantage van Chiquita, Dole en Del Monte kwamen we aan bij de haven. Deze bananen worden vanuit de plantage via een hoge reling naar een centraalpunt gebracht om gewassen en getransporteerd te worden. Deze rails liep ook boven de weg, dus soms moesten we wachten voor een zooitje ’overstekende bananen’ voordat we door konden rijden. Net als bij de spoorbomen bij Zaandijk, ook geel maar dan wat sneller. Tja, je bent toch altijd opzoek naar de verschillen en overeenkomsten.

Tortoquero staat bekend om z’n schildpadden die op het strand eieren komen leggen. Wij hebben mogen meemaken hoe een schildpad van ruim een meter lang zo’n 100 eieren legt en het voorzichtig bedekt met zand om daarna weer terug te keren naar zee. Een ongelofelijk fenomeen uit de natuur. Wanneer de schildpadden zo’n 35 jaar oud zijn keren ze voor het eerst terug naar de exacte plek waar ze geboren zijn om ook daar hun eieren te leggen. Na al die jaren in zee weten ze de exacte plek terug te vinden. We mochten geen foto’s maken want dan worden ze gestoord in hun proces. Wel hebben we overdag een baby schildpadje gevonden, maar die had de zee niet op tijd gehaald, het zand was te heet geworden en hij was letter dood gekookt in zijn schildje. Survival of the Fittest.

Onze laatste bestemming was Bocas del Toro in Panama. Een eilandengroep waar we verbleven in een klein hotelletje met een lange stijger, palmbomen en hangmatten. Niks aan dus ;). De grensovergang heb ik als spectaculair ervaren. Om van het ene naar het andere land te komen moesten we bepakt over een lange hoge stalen brug lopen. Maar veel planken ontbraken waardoor je goed moest kijken waar je liep. Je keek door de gaten de diepte in en sommige planken bewogen onder mijn voeten. Ik heb me laten vertellen dat als er een verroeste bout is, dat alleen die ene verroeste bout wordt vervangen (uitgevoerd door 3 man sterk, dat dan weer wel). De rest van de bijna verroeste bouten blijven zitten zolang het nog zit.

Tja…En nu zijn we weer thuis.

Foto’s: http://www.mijnalbum.nl/Album=JJLK3DI7

Dieuwke & Thijs