Java & Bali

Onwijs! Wat hebben we weer veel gezien en beleefd. Het liefst zou ik alles willen vertellen, maar dan moet ik een boek gaan schrijven, denk niet dat dat verkoopt. En het liefst had ik van elk moment en alles om me heen een foto of film gemaakt, maar ook dat is onbegonnen werk.

Vanaf Jakarta zijn we met de trein naar Bandung gereisd. Hier een 10- daagse tour op Java geboekt, met een chauffeur, gids, een auto en wij als prinsesjes achterin. Ideaal. Op deze manier kwamen we op unieke plaatsen en onbegaanbare weggetjes waar de giga tourbussen en lokale bussen niet (kunnen) komen.

Voor de insiders van Java, onze route was als volgt: Bandung-Ciwidey-Malabar-Majalaya-Cipanas (Garut)-Tasiknalaya-Pangandaran-Batu Koras-Batu Raden- Borobudur- Jogjakarta-Solo-Batu (Malang)-Bromo-Surabaya.

Eerste dag hebben we op The White Crater gelopen, een krater met een schitterend turqouise meer in het midden. We zijn gestopt bij een gezin die Bamboe bewerkt tot matten en meubels. De hard werkende vrouwen zitten de hele dag op hun hurken de bamboe te vlechten. Ook jonge kinderen helpen een handje mee. We reden langs de groene Sawa’s, waar de typische punthoedjes boven het veld uitsteken, en buffels voor de ploeg lopen te ‘buffelen’ in de brandende zon. De mensen oogsten de rijst met behulp van een sikkel. We hebben gezwommen in een Hot Pool Spa, in water rechtstreeks uit de bergen, schijnt heel gezond te zijn. Alleen de Moslimse mensen zwemmen met hun t-shirt, lange broek en zelfs met een hoofddoek op. Hoe gezond zou het water dan nog voor je zijn? We worden al constant aangesproken of aangestaard, maar dan voel je je pas ECHT bekeken in je bikini! We hebben op de theeplantages gelopen. Het plukken gaat met de hand, blaadje voor blaadje. De voorkeur gaat uit naar vrouwen handen, ze plukken beter en beschadigen de bladeren minder wat ten goede komt van de kwaliteit van de thee. We kregen een rondleiding in de grootse theefabriek van Java, opgericht door Karel Bosscha. Een ondernemende Nederlander die de Javaanse thee-industrie een flinke impuls heeft gegeven. Alle machines die nu nog worden gebruikt komen uit Nederland. We hebben het gehele productieproces van a tot z ‘doorlopen’. In het laatste stadium wordt de thee geproefd, 100 x 4 monsters op een dag, met een lepeltje slurpen, uitspugen en je mond weer spoelen voor het volgende monster. Ik vond het extra interessant, omdat m’n zus dit o.a. met koffie doet voor Ahold. De fijnproever vertelde dat het 2 jaar duurt voordat je dit werk goed kunt doen. Hij proeft direct aan de thee of het goed is of niet en bij een slechte of matige kwaliteit weet hij meestal waar precies in het productieproces de fout zit, vaak een temperatuur fout.

We hebben overnacht bij de locals thuis. ‘S avonds in hun ‘keuken’ (geen tafels of stoelen, alleen een vuurtje met een grote pan erop) samen met de gids een maaltijd bereid op de grond. We hebben continue Indonesisch gegeten, ik heb heel veel nieuwe soorten groenten, fruit, soorten kroepoek, typische lekkernijen en maaltijden geproefd. Alleen nu kan ik geen papaja, tempé, tofu of rijst meer zien! Want ze eten dit de hele dag door, geen nasi als ontbijt meer voor mij, please! En toen kwam het ‘leuke’, de gids verontschuldigde zich omdat de Moskee iedere avond tot 21h00 aan het ‘zingen’ is. Je kent het geluid vast wel, het lijkt meer op een klaagzang. Ik keek op m’n horloge en het was pas 20h00 !!! Een uur lang konden we elkaar nauwelijks verstaan, erg gehorig in zo’n bamboe huisje. Het ‘leukste’ was dat om 4h00 in de ochtend hetzelfde ritueel weer begon, ahhhhhhhhh!!!!!! En we hadden al zo goed geslapen want we lagen in een tweepersoonsbed en we lagen letterlijk en figuurlijk in een deuk! Het was onmogelijk om niet tegen elkaar aan te liggen! Ook moest de gids voor ons het licht in de kamer aan het uit doen, door via ons bed tegen de muur op te klimmen om het bolletje vast en los te draaien, haha! Voor we de locals verlieten had Simone ballonnen mee om uit te delen aan de kinderen. Wat waren ze blij, alle kinderen uit het dorpje kwam aanstromen met hun moeders en wij maar opblazen en uitdelen. De meeste kinderen durfde niet naar ons toe te komen om ze aan te pakken. Best eng als je niet zo vaak blanken ziet! Dus kropen ze maar achter hun moeder, hihi. Wat was dit geweldig om zo contact te leggen met de Indonesiërs! Ze leven zo primitief, maar het is er zo gezellig!

We hebben die dag de Papandayan Vulkaan beklommen, de actiefste van Java en geen toeristen te bekennen. Eerst de zonsopgang bewonderd, waarna we naar de 9 kraters liepen. Wat is de activiteit van een vulkaan toch fascinerend! We zagen grijs blubberende modder, geel zwavel (heb ik geproefd), beekjes met rood en groen water. Het ontsnappen van de zwavel geeft heel veel hitte (sauna), kabaal en vieze geur. Af en toe moest ik kokhalzen van de lucht. En op onverklaarbare reden lopen er beekjes met ijskoud en met super heet water. De gids van de vulkaan (noemde zichzelf terecht ‘monkey’ en had mij al benoemd tot z’n dochter) zorgde ervoor dat we niet op de verkeerde plekken gingen staan, het kan nog best gevaarlijk zijn. Ze vertelde over een domme Amerikaanse toerist die zo nodig alleen de vulkaan moest beklimmen, die was tot boven z’n knie vast te zitten, en kon geen kant meer op.

We hebben gezien gezwommen in the Romantic Valley, een grot met een waterval waar we vanaf sprongen. En we hebben een uur lang golf surfles gehad, we voelde ons echt surfchicks omdat binnen het uur ons lukte om een hele golf te pakken! Weer een ervaring rijker, alleen we zaten onder de blauwe plekken van het board. Toen we een voedselvergiftiging hadden gingen we de Borobudur bezoeken, we hebben een recordtijd gevestigd met ons snelle bezoek. Op de foto’s persen we er net nog een nep glimlach uit. Op de Bromo vulkaan hebben we een meesterlijke zonsopgang gezien, we stonden om 3 uur id ochtend op. Het was net of iemand een oranje ballon boven de horizon duwt. Mooie vulkaan, en hier hebben we nog aan de telefoon ‘Happy Birthday’ voor Thijs gezongen, dit viel meerdere mensen op, dus de gehele klim naar boven werd ik gefeliciteerd haha.

Verder nog typisch Javaanse dingen bezocht. O.a. gezien hoe zilver wordt bewerkt, met een kastanje werden m’n ringen opgepoetst, die waren zwart van de zwavel geworden, ze blinken nog steeds! Een rondleiding hoe Batik doeken worden geschilderd met wax. En met Wooden Puppets gespeeld. De poppen worden gemaakt van licht hout en beschilderd. De hoofden en armen kunnen bewegen, en zo worden er hele toneelstukken opgevoerd bij plechtige gelegenheden. Ook wij kregen een ‘showtje’ van de poppenmaker. Zelf doen was erg moeilijk, het duurt jaren voordat je een goede poppenspeler bent! Bruin suiker wordt gewonnen uit de palmbomen, dit proces hebben we ook van dichtbij mogen zien. Onderweg nog suiker- tabak- mais- en koffieplanten gezien, en peerachtige vruchten waar ze matrassen van maken. Goh wat leer je toch veel op zo’n reis! De wc’s krijg je ook vanzelf letterlijk en figuurlijk onder de ‘knie’. Wat ben ik blij dat ik straks niet meer boven zo’n gat hoef te hangen! En met de Indonesische ‘Mandi’ de douche (een tijl koud water met een bakje om over je hoofd te gooien) blijft het moeilijk om je haar te wassen. Sommige douches zagen er zo vies uit, dat het niet de moeite waard was om te gaan douchen want je kwam er toch viezer uit als dat je erin zou gaan. Ik vind dit primitieve wel erg leuk, soms loop ik 4 dagen met dezelfde zwarte randen over mn voeten, ik ruik ook al als een Indonesiër!

Voor m’n zus Marti moest ik koffieplanten fotograferen, we mochten bij een koffiefamilie over hun erf naar de planten toe. Daar kwam ik een oud vrouwtje tegen die een grote stapel brandhout op d’r hoofd droeg. Ik vroeg of ik een foto mocht maken, geen idee of ze het begreep, maar ik liet haar de foto zien op het schermpje. Ze begon op een bepaalde manier zenuwachtig te lachen, dat het net leek of ze zichzelf nog nooit zo had teruggezien. Enigszins verbijsterd en met kippenvel op m’n rug keek ik haar na.

Geweldig om te zien zijn de mensen die met grote manden op hun rug grassen, hout, ed meesjouwen. In het verkeer is het chaotisch, de brommers vliegen langs je heen. 2 volwassenen en 2 slapende kinderen op 1 brommer, of een kind van 7 op de brommer alleen, een hele klas kinderen op het dak van een auto, spelende kleuters langs steile afgronden of de drukke weg. Kinderen hebben hier ook geen bedtijd, ze gaan tegelijk slapen met hun ouders. Ze worden niet bepaald zacht handig behandeld, van kleins af aan worden ze overal mee naar toe gesleept in de draagzak. Ook tijdens de oogst in het veld. Goh, wat gaan de Nederlandse ouders dan pietluttig met hun kinderen om.

Moeilijk afscheid nemen van Java! Toch maar wel naar Bali gevlogen. We kwamen er achter dat we in de afgelopen 5 weken nog geen dag niets hadden gedaan. Dus we namen verplicht rust. Na 2 dagen Padangbai met zon, zee, strand, palmbomen, Balinese olie massages, cocktails, onze luxe buiten badkamer en zwembadbar begonnen we alweer te stuiteren. Snel een scooter/motor (hij ging max. 110 kmph) gehuurd, en zo zijn we in een dag vanaf Padangbai de oostkust afgereden naar Lovina beach en terug over Kuta naar het hotel. Gaaf hoor, die passen rijden in de bergen, en uitzicht over de sawa’s en het strand! Onze vriendjes mogen wel opschieten met hun aanzoek, we hebben al ruim 30 huwelijksaanzoeken gehad. Zelfs van de politieagenten die ons aanhielden voor rijbewijs controle op de brommer. Ze vragen gelijk of we getrouwd zijn, en anders moeten we met ze trouwen, vinden ze. Ja ja, iedereen wil wel met ons trouwen! We vertellen dan dat we getrouwd zijn met hele sterke knappe mannen uit Holland, we beide 2 kinderen hebben, beide een jongen en een meisje. Dan kijken ze ons verbaasd na en wij liggen weer helemaal dubbel om onszelf! Toch valt Bali voor mij tegen in verhouding tot Java. Bali is zo ingesteld op het toerisme, zo gemaakt, er heerst een totaal andere cultuur dan op Java. Java is puur en veel leuker!

En daar zit ik nu dan, in m’n uppie op het vliegveld Denpasar (Bali), te wachten op m’n vlucht naar Australië (Darwin), een maand ga ik alleen door Australië reizen, heb nog niet echt een strak plan, het kan nog alle kanten op. En 6 dec zie ik mijn lief eindelijk weer, in Nieuw Zeeland! Simone heb ik net uitgezwaaid, die gaat terug naar A’dam, het werk roept! We hebben samen 6 top weken gehad. Fantastisch gewoon, met Simone als relaxed altijd vrolijk onbezonnen en flexibel reisgenootje! Het is van onschatbare waarde om zo als 2 super vriendinnen rond te reizen, dit hadden we niet willen missen voordat we veranderen in 2 saaie ‘moeke’s’ die alleen nog maar kunnen zeuren over hun kinderen en werk, NEEHEEEEE! Als wij in het bejaardentehuis zitten, praten we over de Balinese cocktail ‘Arak Attack’ waar we stijl van achterover vielen en genieten we na……. van Moskou, Mongolië, Rusland, China, Hongkong tot Indonesië! Super!

Liefs, Dieuw